7

Bir beyaz tişört, önü mavili kırmızılı yazılı.

Bir açık renkte kot. Ne dar ne bol.

Bir adet kırmızılı grili beyazlı spor ayakkabı.

Siyah, içi neredeyse boş bir çanta. Sadece cüzdan, anahtar, telefon, akbil.

Eller cepte önü açık salaş sıfatına uygun gezilecek siyah bir mont.

Karman çorman dağınık, fakat önceden iğrenç kıvırcıklığı giderilmiş saçlar.

No makyaj at all.

 

Bugün böyle çıktım sokağa. Yanımda benden daha süslüce kardeşimle. Yürüyoruz, kızlara bakıyorum. Kardeşime bakıyorum. Sonra devasa alışveriş merkezinin kapısındaki yansımama bakıyorum. ‘Vay anasını’ diyorum sonra. Ne fark. İnsanları 2 cinsiyette nasıl kategorize ettiniz lan diyorum. 2 cinsiyetse, ben neredeyim allasen? Çözemiyorum. Hani süslenip bi tarafa yaklaşmışlığım var tabii ki. Arada bir yapıyorum, kırmızı oje sağolsun. Sonra bıkıyorum, yansımalarda gördüğüm kırmızılı eller yabancı geliyor. Eve dönüp silmeyi bekleyemeden, otobüste yolmaya başlıyorum. Yoldukça daha iğrençleşiyorlar, bir an önce asetona kavuşayım istiyorum. Sonra bugünkü gibi dolaşıyorum. Ya işte yukarıdaki kombinasyon, ya  da baştan aşağı simsiyah giyinmiş, ayakta siyah koca botlar, yine aynı dağınık saçlar. Ve onlarla tezat, hastalıklı-ölü arası beyaz surat ve onu süsleyen çeşitli kırmızılıklar. Okula gidiyorum mesela böyle. Dil sınıfı değil mi, 30 kişinin 25i kız. Bakıyorum, onlar öyle değiller. Vay diyorum yine. Benden yürürken hiçbir zaman tak tuk sesi çıkmıyor. Seslere takılır oluyorum. Benim yüzümde benden başka kimsenin sürdüğümü anlamadığı dudak nemlendiricisi var sadece. Onlar sabah uykularının bölündüğünden şikayetçi, ama o şişmiş, davul olmuş gözlere makyajı yapmaya vakit bulmuşlar. Ne çirkinler. Bari uyu da öyle sür. Şişikler makyajla kapanmıyor, maalesef. Henüz çözememişler. Daha beter oluyorlar aksine.

Niye yazdım bunu? Çünkü yürürken avmye doğru, bi yanımdaki bacıma bakıyordum, bi öbür taraftan yürüyen kıza, bi de yansımadaki kendime. Üzülmedim lan. Mutlu oldum aksine. Götü kalkmış artisin demeyin. Valla mutlu oldum.