230

yazımın başlığı: the unbearable lightness of being graduated / mezun olmanın dayanılmaz hafifliği

evet insan evlatları. sonunda bitti. daha 2 ödev var teslim edilecek, böyle bir salak okuldan mezun oldum işte. kep attık, okul bitti daha iki ödev vericez. kafamın basmadığı işler, neyse. sanırım, umuyorum, inşallah, bu pazar izmit'e dönüşümle birlikte marmara ile ilişiğim manen kesilecek. maddenle ilgilenmiyorum, diplomayı seneye verseler de olur. ben bi daha, marmaraya dair mümkünse minimum düzeyde şey göreyim. minimum. hayatımın daha sonralarında özleyerek ve gülümseyerek anacağım fakat şimdi delicesine yaka silktiğim bir dönemi sona eriyor. mutluyum. önümde ne yapacağıma dair en ufak bir fikrimin olmadığı, bir planımın olmadığı, amaçsız, bomboş bir hayat var. ama o da bi şey. en azından üzerine fikir üretebileceğim gibi, üzerinde oynayabileceğim boş tahta gibi, şahane zamanlar olacak. en azından marmaradaki gibi kalem oynatamayacağım zamanlar değil. bu dört senede, marmarayla alakalı olan ya da olmayan, vaktimi, enerjimi, ve en önemlisi keyfimi benden alan herkese allahınızdan bulun diyorum tüm içtenliğimle. hiç bu kadar içten dua etmemiştim.