201

ikiyüz tane yazıyı üşenmeden yazmışım.

senin için çok normal bi şeyin karşı taraf için imkansıza yakın olması büyük iletişim sorunu bence. insanlarla böyle büyük ayrımlara düşmek acayip. ayrım da denmez aslında buna, yani anlamıyorsun direk. daha doğrusu, benim durumumda, anlamıyor. anlamaması normal, ömründe görmemiş.

neyse oraya nerden geldim yani bunu anlatmak da lüzumsuz ama artık oldu bi kere.

keyfim yok, yok yani kaçtı, çünkü tam da türker gideli 2 ay geçmişken böyle hani artık tamam özledin başıydı kıçıydı falan değil ortası yani. böyle zamanda da artık normalde belki de düşünmeyeceğim şeyleri acayip düşünür oldum. şimdi ben bi yere gidemiyorum, çünkü benim ailem beni bir yere yollamaz. orası kesin bişi. beni sıkan, şimdi benim bunu birine anlatmam zor. bunu anlayacak insanlar sadece 2 kişi, birincisi büşra, ikincisi berranım. 3. bir kişi bunu anlamaz, anladığını iddia edip benim sinirimi bozmasın. anlamazsınız ulan ben biliyorum işte. anlayacak olan zaten benle aynı durumda olur, ben istemez miyim atlayıp gideyim sevgilimin yanına. istiyorum, belki türker benim oraya gitmemi o kadar istemiyodur. yani o kadar çok istiyorum. ama olmaz onu da biliyorum. olamaz yani önümüzdeki belirli bir süre için bu mümkün değil. ben normalde kendi menfaatim için belki gitmeyi o kadar istemem ya da zorlamam, ama şimdi gidebilecek olsam kendim için zorlayacağımdan daha fazlasını yaparım. bunu kimseye anlatmıyorum öyle de anlaşılmasın, sen anlamışsın anlamamışsın onu düşünecek halde zaten değilim orası aşikar. ama üzülüyorum çok. cidden acayip üzülüyorum yani bunu anlayamayacak olmaları beni üzüyor. ve anlamadıkları sürece de ben gerekeni yapmamış olarak görülecekmişim gibi hissediyorum. şu anki düşüncemle olaya böyle bakmam normal tabi, durup dururken bin çeşit tribe, bin çeşit komplekse girdim. hiç yokken yani. sıfırdı mesela ben şahane bi insandım. nolduysa bana işte türkeri kıskandığımdan oldu. ortadan ikiye çatlayamadım tam, aradan delikler açıldı bunlar fışkırıyor.

bunu da hiç üşenmeden yazdım.