123

ben geçtiğimiz pazar günü oturdum bi güzel ağladım. normalde kendimi sıkarım ağlayacağım zaman, çeneme ağrı girer. istemsizce olur bu ama, ağlayamam yani. bu sefer böyle doya doya hıçkıra hıçkıra ağladım bildiğin. duşa girdim susayım diye, susamadan çıktım ağlamaya devam ettim. sonra yattım, feride'yle telefonda konuştum ağlayarak. hatunun da ödünü kopardım. sonra sustum neyse onla konuştuk baya. iyi oldu özlemişim onu da anladım. ama asıl söylemek istediğim şu, o gün içimdeki his aynen neydi biliyor musun, hani çocukkene giderdik birilerinde kalırdık da, ilk gece yatmaya yakın bi ağlamak gelir, anneni falan özlersin, "yeeeaa ben kalmak istemiyorum burda" diye içinden bağırırsın ama kaçarı yok o gece ordasın s.ke s.ke kalıcan yani. aynen o histi. neden o hale geldim bilmiyorum. sanırım tek başına kalmak koydu. türker gitti, feride uzaktaydı, annemler uzaktaydı, bölümdekilerle çalışma planlarım yatmıştı onlar apayrı yerlerdeydi, evden çıkasım yoktu hava bok gibiydi, ama ders de çalışmam gerekiyordu başka plan yapamazdım. baya sıkıldım anlayacağın. hatta bugün düşündüm de, tüm sınavlar bitsin, şöyle bi dinlenelim azıcık da olsa. sonra dersler başlasın, büşra gelsin kanepesine kurulsun, ben otobüslerde sürüneyim. yorulayım edeyim. sonra o yorgunluğun üstüne sevgilimle sürtmeye gideyim eve akşamın köründe geleyim. işte öyle bi şey.

ya yenilik değişiklik falan severim de, kökten olunca sanırım. böyle arada atraksiyonlar olsun falan gibi şeylere uzun süreli gelemiyorum. şartların çok olgunlaşması gerek. hava süper olcak, ben de para gani olcak, istediğim herkesi görebilicem, işte gezmelere doyamıcam falan. o zaman işte düzen bozuldu diye şikayet etmem. ama yok. olamadı gitti.

şimdi burda kar var. istanbul'un ilk karı kayışdağı'na kondu, bi güzel de doldurdu.
bizse saçmasapan şeylerle uğraşıyoruz.
hah şimdi seda'dan geldi ses: ah şaban sen gittin senin şeylerinle uğraşıyoruz!

aynen öyle. allah rahmet eylesin sözcüğünü bugünkü kadar sırf kalkan olarak kullanmışlığım yoktu. bize yazık bence.